Taki zestaw narzędzi, za pomocą którego można tworzyć nowe programy albo rozwijać już istniejące, nosi nazwę Software Development Kit, czyli zestaw narzędzi programisty. Różni się tym od API, że o ile to pierwsze jedynie opisuje mechanizmy, które należy samemu zaimplementować, aby coś zaczęło działać, o tyle SDK idzie o krok dalej i dostarcza nie tylko biblioteki, z których można skorzystać ale także (zazwyczaj) kod źródłowy, dokumentację oraz przykłady gotowe do skompilowania i uruchomienia, za pomocą których od razu można się pobawić.

IDE, z którego korzystamy, zazwyczaj bardzo dobrze integruje się z takim zestawem i po odpowiedniej instalacji i konfiguracji udostępnia funkcjonalność, która polega na np. dostępie do dokumentacji poszczególnych funkcji z poziomu edytora tekstu.

Nierzadko bywa tak, że SDK jest dostarczane razem z IDE, które po zainstalowaniu udostępnia wszystkie właściwe funkcje. np. w przypadku Android Studio, SDK można (a raczej trzeba) pobrać i zainstalować osobno, ale jest to możliwe również z poziomu samego IDE, które w tym przypadku posiada narzędzia do zarządzania jego wersjami. Zdarza się również, że samo IDE bez SDK jest nieprzydatne.

Napisałem wyżej, że Android Studio zarządza wersjami SDK. Otóż SDK, jak każde inne oprogramowanie, zmienia się z czasem i producenci wydają nowe, ulepszone wersje. Jak myślisz, co się stanie, gdy tworzysz kod, w oparciu o SDK w wersji A i będziesz chciał uruchomić swój kod z nowszym SDK w wersji B? Jeżeli myślisz, że najprawdopodobniej coś pójdzie nie tak, to masz rację. Nawet niewielka zmiana w SDK może mieć kolosalny wpływ na działanie aplikacji, która na nim bazuje. Aby móc sobie radzić z takimi zmianami, producenci do każdej wersji wydają specjalne oświadczenie, tzw. Release notes, które opisuje szczegółowo co dokładnie zostało zmienione, wprowadzone, usunięte z wersji, której zmiana dotyczy. Tutaj możesz zobaczyć jak radzi sobie z tym Google.

A teraz pytanie: jak myślisz, dlaczego do tego artykułu użyłem tego zdjęcia-zajawki?