Przekładając to na świat programowania- dokumentacja API opisuje nam w bardzo ścisły sposób kanał komunikacji, parametry oraz mechanizmy jakie należy lub można użyć, aby nawiązać poprawną wymianę informacji z drugą stroną. Tą druga stroną może być system operacyjny, biblioteki, inne aplikacje i usługi oraz zewnętrzne serwisy.

Biblioteka Narodowa posiada w swoich zbiorach potężny spis książek. Pokaźny zasób informacji, które można wykorzystać na różne sposoby. Jako użytkownik, aby skorzystać z tych zasobów użyjemy przeglądarki internetowej. Jako programista nie będziemy pisać programu, który będzie za nas korzystać z przeglądarki. Biblioteka Narodowa udostępnia nam API, które opisuje jakie zapytania należy wykonać aby otrzymać konkretne dane. Dokumentacja do API Biblioteki Narodowej dostępna jest pod adresem: http://data.bn.org.pl/docs/bibs.

Zobacz, że dokumentacja bardzo ściśle określa adres, na który należy kierować zapytania oraz ich format i odpowiedzi. Serwisy webowe zazwyczaj używają formatu XML i JSON, choć nie jest to regułą.

Obecnie większość serwisów udostępnia swoje API. Systemy do księgowości, płatności, logistyki i wiele wiele innych, dzięki API, umożliwiają programistom integrację ze swoimi platformami.

Integracja zazwyczaj odbywa się za pomocą autoryzacji albo tokenu (tzw. API KEY). Różnica między tymi sposobami można rozróżnić w następujący sposób: autoryzacja używana jest zazwyczaj pomiędzy integracją, która wymaga danych od jednego konkretnego zasobu. Np. integracja z platformą facebook, gdzie użytkownik autoryzuje obcy serwis i zezwala mu na wykorzystanie swoich danych poprzez zalogowanie się do facebook'a.

Tokenu używa się raczej przy integracji pomiędzy platformami. Google udostępnia API do swoich map, jednak ogranicza ilość zapytań aby nie przeciążyć swoich serwerów. Za pomocą tokenu może identyfikować serwisy, które mocniej obciążają platformę i pozwala im ograniczać ilość zapytań, gdy taki serwis przekroczy limit zapytań.